Faktoj kaj Fantazioj.
Magio en la vortoj.
Doktorino Marjorie Boulton (07an/majo/1924). Angla, doktoriĝis pri literatura scienco, profesia verkisto, lernis Esperanton en 1949. Ŝia verkaro enhavas novelojn, poemaĵojn, rakontojn, esearojn, librojn por la studo de la beletro. Membro de la Akademio de Esperanto ŝi estas unu el la plej karaj verkistoj al esperantistoj.
En ŝia verko “Faktoj kaj Fantazioj”, kategorio memlernantoj kaj progresantoj, troviĝas 52 ĉapitroj sur 432 paĝoj plenaj de poeziaĵoj, enigmoj, proverboj, anekdotoj kaj, speciale, interesaj fabeloj el la tuta mondo esploritaj de la aŭtorino, kiu ravas nin per la uzado de la vortoj; Samtempe, ke ĉi libro lernigas nin, ĝi alportas nin al magia mondo. Priskribi la libron "Faktoj kaj Fantazioj" per nur unu vorto, ĉi vorto estas riĉeco. Diri, ke Marjorie Boulton igas nin avidaj de sciado kaj rememorigas niajn pli belajn ekdormitajn memorojn, estus diri tre malmulte por ĉi bela libro.
En la ĉapitro 23º troviĝas fabelo el Kamboĝo "Ili volis Sekigi la Maron", ĝi estas interesa fabelo, kiu rakontas historion pri du amikoj, kiuj faras inter si promeson: "Se mi iam riĉiĝos, mi helpos mian amikon" baldaŭ ambaŭ edziĝas, unu el ili kun virino de bonaj kvalitoj, la alia amiko kun edzino ne tre kompetenta.
Magia nas palavras.
Dra. Marjorie Boulton (07/maio/1924). Inglesa, doutorado em ciência literária, escritora profissional, começou a aprender Esperanto em 1949. Sua obra contém novelas, poesias, contos, ensaios, livros para o estudo de literatura. Membro da Academia de Esperanto que ela é uma das escritoras mais queridas pelos esperantistas.
Em seu livro “Faktoj kaj Fantazioj”, categoria autodidatas e alunos em evolução, encontram-se 53 capítulos em 432 páginas plenas de poemas, adivinhações, provérbios, anedotas e, especialmente, interessantes fábulas de todo mundo pesquisadas pela autora que nos encanta através do uso das palavras. Ao mesmo tempo que o livro nos ensina, nos leva a um mundo mágico. Descrever “Faktoj kaj Fantazioj” em apenas uma palavra, esta palavra será riqueza. Dizer que Marjorie Boulton nos torna ávidos de conhecimentos e evoca nossas mais belas memórias adormecidas seria dizer muito pouco para um livro tão belo.
No capítulo 23º encontrada a história do Camboja, um pequeno país asiático, "Eles queriam Secar o Mar", é uma interessante fábula que conta uma história de dois amigos que fazem entre si uma promessa: "Se algum dia eu enriquecer, vou ajudar o meu amigo", em breve ambos se casam, um deles com uma mulher de qualidades, o outro amigo com uma esposa não muito competente:
Ili Volis Sekigi la Maron.
[...]
" La edzo daŭre pripensadis la problemon, kaj , la postan vesperon sugestis solvon:
“ Edzino, mi havas bonan ideon. Dum la jarcentoj, multaj ŝipoj pereis en la maro. Imagu, kiom da oro, arĝento, juveloj kaj aliaj valoraj objektoj devas nun kuŝi sur la fundo de la maro!”
“Certe.”
“Do, ni estas viglaj kaj laboremaj; ni iru al la marbordo kun niaj korboj kaŭĉuk-tegitaj, kaj ni sekigu la maron ĝis ni povos vidi la fundon. Tiam ni povos forporti multajn trezorojn kaj iĝi ricaj.”
La inteligenta edzino tre dubis pri tiu propono, sed ne mokis la edzon. Ŝi takte diris:
“ Do, kara mia, ni provu. Kaj se ni ne sukcesos malkovri la fundon kaj havigi al ni oron kaj arĝenton, certe ni povos almenaŭ kapti multajn fiŝojn. Kaj ni povos malplenigi tiujn fiŝojn, sali kaj sekigi ilin, aŭ prepari el ili kmeran fiŝosaŭcon; kaj ni almenaŭ havos ion por vendi”
Eles Queriam Secar o Mar.
[...]
“ O marido continuamente refletia sobre o problema e na noite seguinte sugeriu uma solução:
“ Mulher, eu tenho uma boa ideia. Durante séculos muitos navios desapareceram no mar. Imagine quanto ouro, prata, joias e outros objetos valiosos devem agora estar escondidos no fundo do mar!”
“Certamente.”
“Logo, nós que somos bem dispostos e trabalhadores iremos para o litoral com nossos cestos revestidos de borracha, secaremos mar até que possamos enxergar o fundo. Portanto, poderemos levar muitos tesouros e nos tornaremos ricos.”
A esposa inteligente duvidou muito dessa proposta, mas não zombou de seu marido. Ela habilidosamente disse:
“ Então meu querido vamos tentar. E se nós não conseguirmos descobrir o fundo do mar para nos fornecer ouro e prata, certamente poderemos pelo menos esvaziá-lo de peixes, salgar e secá-los, ou preparar molho cambojano1 de peixe; e, no mínimo teremos peixe para vender.”
[...]
1- kmera fiŝosaŭco = molho de peixe do povo “Khmer” ( ou povo do Camboja)
Para comprar esta obra clique Bel@butiko
