Urba novelo.
José de Alencar (1829-1877) Verkisto, juristo, ĵurnalisto kaj parlamentano. Li estas unu el plej bonaj brazilaj verkistoj. Lia verkaro estas vasta, per ĝi J. Alencar intencis montri Brazilon kun ĝiaj popolaj kutimoj, tiel ofte sia verko temas pri mitoj, legendoj, tradicioj, religiaj festoj kaj brazilaj moroj observitaj de li. Romanojn, teatraĵojn, poeziaĵojn, eseojn kaj aŭtobiografion li verkis . Lia romano "La Gvaranio" inspiris la muzikiston Carlos Gomes, kiu komponis samnome opero.
Bele tradukita de Porto Carreito Neto, " La Vidvineto" estas unua brazila rakonto tradukita de Esperanto. Ĝi montras la urban vivon en Rio-de-Ĵanejro en la 18a jarcento, la sociajn kutimojn kaj la pensmanieron de tiu epoko. En la rakonto la juna Georgo ricevis grandan heredaĵon post la forpaso de sia patro. Komence, Georgo havis helpon de zorganto, s-ro Almeida, tamen post atingi sian plenaĝecon kaj fini siajn studojn,Georgo iĝas sendependa por prizorgi sian patran heredaĵon. Dum tri jaroj li ĝuadis ĉiajn luksovoluptaĵojn havigitajn de lia riĉaĵo, ĝis li sentiĝi komplete sola. Iam li trovas Karolinon kaj enamiĝas, tamen, en la antaŭtago de lia edziĝo li ricevas gravan novaĵon, li estas bankrota kaj sensolvaj ŝuldoj... Ĉi tiu estas rakonto kun misteroj, granda returniĝo, nekutima kurso kaj feliĉa fino, resume, bonega romano, mirinde tradukita.
Uma novela urbana.
José de Alencar (1829-1877) Escritor, advogado, jornalista e parlamentar, é um maiores escritores brasileiros . Sua obra é vasta, através dela J. Alencar teve a intenção de mostrar o Brasil com seus costumes populares,assim, frequentemente sua obra fala sobre mitos, lendas, tradições, festas religiosas e costumes do Brasil observados por ele. Ele escreveu romances, peças de teatro, ensaios e uma autobiografia. Seu romance “O Guarani” inspirou o músico Carlos Gomes, que compôs uma ópera com mesmo nome.
Lindamente traduzida por Porto Carreito Neto, " A Viuvinha" é o primeiro conto brasileiro traduzido para o Esperanto. Ele mostra a vida na cidade do Rio de Janeiro no século dezoito, os costumes sociais e a maneira de pensar desta época. No conto o jovem Jorge recebe uma grande herança depois da morte de seu pai. Inicialmente, Jorge teve ajuda de um tutor, senhor Almeida, mas depois de se tornar adulto e terminar os estudos, Jorge se torna independente para cuidar da herança paterna. Durante três anos ele desfrutou toda espécie de luxos e volúpias proporcionado por sua fortuna, até se sentir completamente só. Um dia ele encontra Carolina e se apaixona, mas na véspera de seu casamento ele recebe uma importante notícia, ele está falido e com dívidas insolvíveis...Esta é uma novela com mistérios, uma grande reviravolta, um desenrolar inusitado e um final feliz, em resumo, um ótimo romance.
La Vidvineto.
XI
[...]
“ Lia kunpromenanto fumis cigaron, enrigardante ĉiujn vitroŝrankon de la vendejoj, kiujn ili preterpasis, kaj admirante tiun konstantan elmontradon de artobjektoj kiu, jam tiutempe, faris la straton Ouvidor la kutima promenejo de la vidamuloj.
Subite li ekkriis kaj forte premis la brakon al sia amiko.
- Kio estas? - tiun demandis.
- Nenio pli ĝustatempa! Antaŭ nelonge ni parolis pri ŝi, kaj jen!
- Kie? ekkris Karlo, ektremante.
- Ĉu vi ne vidis ŝin enirantan en la magazenon Wallerstein*?
- Ne, mi vidis neniun.
- Nu, vi vidos.
Efektive, nigrevestita junulino, akompanata de maljuna sinjorino, estis enirinta la magazenon Wallerstein.
La maljunulino havis nenion rimarkindan, kio ŝin distingus je alia maljunulino; ŝi estis plaĉemiena sinjorino, kiu estis estinta juna kaj beleta, kaj kiu, vivinte sian pasintecon sin ornamante, ne sciis, kion fari el la nuna tempo.
Sed la junulino estis tipo de beleco kaj eleganteco. Ŝia vizaĝotrajtoj havis mirindan purecon.
El ŝia nigraj kaj brilaj okuloj elradiis la animo, tiu virina animo plena de viveco kaj de petola malico. Sur ŝiaj delikataj lipoj ludis anĝela, alloga rideto.”
[...]
*Wallerstein - Granda butiko en la strato Ouvidor (Rio-de-Ĵanejro), kiu delonge vendis virinan modon , ŝuojn, juvelojn ktp.
A Viuvinha.
XI
[...]
“Quanto ao seu companheiro, fumava o seu charuto, olhando para todas as vidraças de lojas por onde passava e apreciando essa exposição constante de objetos de gosto, que já naquele tempo tornava a Rua do Ouvidor o passeio habitual dos curiosos.
De repente soltou uma exclamação, e apertou com força o braço de seu amigo.
- O que é? perguntou este.
- Nada mais a propósito! Ainda há pouco falamos dela, e ei-la!
- Onde? exclamou Carlos estremecendo.
- Não a viste entrar na loja do Wallerstein*?
- Não; não vi ninguém.
- Pois verás.
Com efeito, uma moça vestida de preto, acompanhada por uma senhora já idosa, havia entrado na loja do Wallerstein. A velha nada tinha de notável e que a distinguisse de uma outra qualquer velha; era uma boa senhora que fora jovem e bonita, e que não sabia o que fazer do tempo que outrora levava a enfeitar-se. A moça, porém, era um tipo de beleza e de elegância. As linhas do seu rosto tinham uma pureza admirável. Nos seus olhos negros e brilhantes radiava o espírito, esse espírito da mulher cheio de vivacidade e de malícia Nos seus lábios mimosos brincava um sorriso divino e fascinador. ”
[...]
*Wallerstein - grande loja na rua do Ouvidor (Rio de Janeiro) que vendia moda feminina calçados joias etc.