Mi Eksterkorpe

Mi Eksterkorpe

                                                        Malsimila temo.

Márcia de Castro Soares - brazilanino, esperanta instruistino, diplomita de Internacia Perfektiga Kurso de Esperanto de usona akademiano Boris Kolker.

“Mi Eksterkorpe” (2006), kun 200 paĝoj, eldonita de la eldonejo Lorenz, estas ŝia unua verko, post ŝi skribis “Mi estas Spirito”. Ambaŭ skribitaj rekte en Esperanto, kaj pri la sama temo, projekciologio.  Ĉi tiu romano estis interesa surprizo al mi, ĉar  ĝi ne estas nur   verko pri projekciologio (fako de la scienco Konscienciologio, kiu studas la  projekciojn de la konscio ekster la fizika korpo, konata ankaŭ kiel  projekcio de la konscio aŭ sperto ekster la korpo). La  aŭtorino , tamen, ne rakontas nur sian sperton pri projekciologio, sed, inter aliaj interesaj aferoj,  ŝi ankaŭ priskribas  sian eklernadon de Esperanto,   kune kun sia  lernado de brajlo por instrui  Esperanton al blinduloj.  Per malpezaj vortoj kaj riĉa enhavo  Márcia Soares prezentas al ni temo tre interesa, kaj - kial ne diri? - emocia legado.

[...]

          Mia Agado

Iun tagon dum mia deĵoro en Esperanto Asocio de San-Paŭlo, mi trovis en tirkesto kvin leterojn skribitajn brajle. Laŭ la dato, ili estis ricevitaj antaŭ du jaroj. Mi ricevis la informon, ke tiuj leteroj restis sen respondo, ĉar neniu sukcesis kompreni ilin.

          Mi legis kaj konstatis, ke kvin blinduloj de malsamaj provincoj, tre malproksimaj unu de la aliaj, petis informon pri esperanta brajla kurso. Mi respondis al ili, ke mi volas brajligi esperantan kajeron por sukcesi koresponde instrui Esperanton kaj petis konfirmon pri ilia intereso. Ĉiuj jese respondis al mi entuziasme.

          Mi petis la helpon de mia brajla instruistino Arlete por sukcese pretigi tiun kajeron. Mi brajligis kaj ŝi reviziis, iamaniere ŝi lernis iomete la lingvon, almenaŭ la prononca legado estis perfekta.

          Kiam ni revizis tiun laboron du foje semajne, ŝi ricevis telefonalvokon de 18-jara handikapulo, kiu volas lerni brajlon, sed ne povas frekventi lernejon, ĉar liaj gamboj estas paralizitaj. Ne estante instruisto en la Fondaĵo por Blinduloj, kiu povus lin instrui en lia hejmo, Arlete petis de mi fari viziton al tiu blindulo. Mi tuj akceptis la ideon.

          Mi vizitis lin en simpla domo de malriĉa kvartalo.

          La patrino lavis vestojn per la  manoj en la korto kaj alvenis ĝis la pordego por akcepti min. Mi eniris, em duĉambran domon. En la kuirejo sidis Antono 18-jara, blinda, kun gamboj maldikegaj kaj kun ĝibo sur la dorso, lia staturo estis pli malpli 1,50 metrojn.

          Mi prezentiĝis kun la volo instrui brajlon. Antono larĝe ridis. Lia patrino proksimigis lin de la tablo, mi sidiĝis. Unue mi montris al li kelkajn paĝojn plenajn je punktetoj de la brajla skribo. Li menciis koni tiujn terurigajn paĝojn, ĉar li havas alian fraton, kiu ankaŭ estas blinda, sed tute sana, ĉar studas, laboras kaj freŝdate edziĝis kun blindulino kaj loĝas malproksime.

          - Ĉu via frato ne instruis brajlon al vi?

          - Ne, ĉar mi mem ne volis tiutempe, tial, ke mi trovis ĉion treege malfacila, mi ne havas la kapablon palpi kiel li.

          - Kial nun vi volas lerni la skribon?

          - Ĉar la edzino de mia frato diris, ke mi kapablos lerni, sed mi bezonas instruistinon.

          Mi sentis lian fidon pri mi kiel instruistino, mi preskaŭ konfesis ke mi estas nur volontulo kun la deziro helpi lin, sed por ke li ne sciu pri la malfeliĉa situacio de la Brajla Fondaĵo, kiu tiutempe ne havis rimedon helpi, mi silentis kun fervora deziro pri lia sukceso lerni.

          Bone, mi decidis instrui brajlon al Antono kiu havis nenian konon pri alfabeto. Li lernis kun granda profito, pli kaj pli mi entuziasmiĝis pri lia progreso.

          Mi ekludis por vidi lian kapablon. Mi prenis ses citronojn kiuj kuŝis sur la fruktujo de la kuirejo. Laŭ la ordo de unu brajlĉelo aŭ litero, mi numeris la citronon instruante la vokalojn kaj la unuajn konsonantojn. Ni skribis vortojn kaj eĉ mi faris diktaĵon por li.

          Kiam la patrino alvenis por prepari bonodoran kafon, li rakontis al ŝi pri lia kapablo skribi: café (kafo) per citronoj, kompreneble. Nia leciono daŭris tri horojn!

          Antono restis laca, sed feliĉa. Mi promesis reveni unufoje semajne.

          En venonta semajno, ni skribis per ĉemizo-butonoj. Nun poste mi montris la respektivajn ses bazajn punktojn* surpapere. La palpado ne estas tuj sentebla sur la brajlaj punktoj, sed post ekzercado kun pluraj  fingroj, la blindulo sukcesas trovi la plej taŭgan fingron por tia esploro. Tiu speciala fingro ŝajnas, ke vekiĝas por senti la reliefajn punktojn, dum speciala, perceptebla momento. Kiam lia fingro vekiĝis, kia momento. Ha! Kia feliĉo! Ni nin ĉirkaŭbrakis kaj ploris.”

[...]

Um assunto diferente

Márcia de Castro Soares - brasileira, professora de Esperanto, pós graduação no Curso de Aperfeiçoamento de Esperanto do acadêmico americano  Boris Kolker.

“Mi Eksterkorpe” (2006), com 200 páginas, editado pela editora Lorenz, é seu primeiro  livro, depois ela escreveu “Mi estas Spirito”. Ambos escritos em Esperanto e sobre o mesmo tema, projeciologia.  Este romance foi uma interessante surpresa para mim, porque não é só um livro sobre projeciologia (especialidade da ciência Conscienciologia que estuda as projeções da consciência fora do corpo físico,     conhecida também como projeção da consciência ou experiência fora do corpo). Entretanto, a autora não conta apenas sua experiência sobre projeciologia, mas, entre outros assuntos interessantes, ela  conta também o início de seu aprendizado  de Esperanto, juntamente seu aprendizado de Braille para ensinar Esperanto a cegos. Através de palavras leves e um rico conteúdo  Márcia Soares nos apresenta um assunto muito interessante, e - por que não dizer? - emocionante leitura.

      Minha Atividade

“Um dia, durante meu turno na Associação  de  Esperanto em São Paulo, eu encontrei em uma gaveta cinco cartas escritas em Braille. Pela data, elas foram recebidas dois anos antes. Fui informada, que aquelas cartas ficaram sem resposta porque ninguém conseguia compreendê-las.

          Li e constatei que cinco cegos de diferentes províncias/cidades muito distantes umas das outras pediam informações sobre curso de Esperanto em Braille. Respondi  a eles que eu estava querendo transcrever em Braille um caderno de Esperanto para  ensinar Esperanto por correspondência e pedi confirmação sobre interesse deles.  Todos  responderam afirmativamente  com entusiasmo.

         Pedi ajuda para minha professora de Braille Arlete para conseguir aprontar aquele caderno. Eu transcrevia para Braille e ela revisava, de algum modo ela aprendeu um pouquinho da língua, pelo menos a leitura da pronúncia era perfeita

          Enquanto revisávamos este trabalho, duas vezes por semana, ela recebeu um telefonema de um deficiente de dezoito anos, que queria aprender Braille, mas não podia frequentar uma escola, porque as pernas dele estavam paralisadas. Não havendo professor na Fundação para cegos, que pudesse ensiná-lo em sua casa, Arlete me pediu para fazer uma visita ao cego. Imediatamente aceitei a ideia.

          Visitei  ele em uma simples casa de um bairro pobre.

          A mãe estava lavando roupas à mão no quintal e foi até o portão para me receber. Entrei na casa de dois cômodos. Na cozinha sentado estava  Antônio  um cego de dezoito anos, com pernas muito finas e com uma corcunda sobre o dorso, a estatura dele era mais ou menos um metro e meio.

          Me apresentei com a intenção de ensinar Braille. Antonio abriu um largo riso. A mãe o aproximou  da mesa, eu me sentei. Inicialmente mostrei a ele algumas páginas cheias de pontinhos da escrita em braille. Ele mencionou conhecer aquelas páginas aterrorizantes, porque ele tem outro irmão que também é cego, mas muito saudável porque estuda, trabalha e, recentemente, se casou com uma cega e mora distante.

          - Seu irmão não ensinou Braille a você?

          - Não, porque naquele tempo eu mesmo não quis, porque achei tudo muito difícil, eu não tenho a capacidade de apalpar como ele.

          - Por que agora você quer aprender a escrita?

          - Porque a esposa do meu irmão disse que eu serei capaz de aprender, mas eu preciso de uma professora.

         Senti sua fé em mim como professora, quase confessei ser apenas uma voluntária com o desejo de ajudá-lo, mas para que ele não soubesse a respeito da  situação da Fundação Braille, que na época não tinha meios para ajudar, silenciei  com um profundo desejo no sucesso de seu aprendizado.

          Bem, eu decidi ensinar Braille para Antônio que não tinha nenhum conhecimento do alfabeto. Ele aprendeu com grande proveito, pouco a pouco eu me entusiasmei com seu progresso.

          Comecei a jogar para ver sua capacidade. Peguei seis limões que estavam na fruteira da cozinha. De acordo com a ordem em braille* ou letra, enumerei cada limão ensinando as vogais e primeiras consoantes. Escrevemos palavras e até fiz ditado para ele.

          Quando a mãe chegou para preparar um cheiroso café, ele contou a ela sobre a capacidade dele para escrever café através dos limões,  é claro. Nossa lição continuou por três horas!

          Antonio ficou cansado, mas feliz. Prometi voltar uma vez por semana.

          Na semana seguinte, nós escrevemos através de botões de camisa. De vez em quando eu mostrava os seis respectivos pontos básicos* sobre o papel. O tato dos pontos em braille não é sentido imediatamente, mas depois de treinamento com vários dedos, o cego consegue encontrar o dedo mais apto para tal espécie de exploração. Esse dedo especial parece que desperta para sentir os pontos em relevo   , durante um momento especial e perceptível. Quando o dedo dele acordou, que momento. Ah! Que felicidade! Nós nos abraçamos e choramos.”

[...]

*

Brajlo estas skriba kaj legada sistemo kreita de franco Louis Braille (1809 -1852). En ĉi tiu sistemo ĉiu brajla ĉelo havas ses punktojn de kompletigo aranĝitaj en du kolumnoj de tri punktoj ĉiu, kiu permesas 64 kombinojn. Tiel, oni povas atribui  kombinaĵojn de punktoj por ĉiuj literoj kaj interpunkciadon de la plimultaj alfabetoj.

Ĉiu punkto de la ĉelo ricevas identigon nombro de 1 al 6, ekde la unua punkto supre maldekstre kaj finante ĉe la lasta punkto malsupra dekstra en la vertikala direkto. Brajlo legas de maldekstre al dekstre, kun unu aŭ ambaŭ manoj.  

Braille é um sistema de escrita e leitura criado pelo francês Louis Braille (1809 -1852). Neste sistema cada célula braille possui 6 pontos de preenchimento dispostos em duas colunas de três pontos cada, que permite  64 combinações .  Assim, podem-se designar combinações de pontos para todas as letras e para a pontuação da maioria dos alfabetos.

Cada ponto da célula recebe um número de identificação de 1 a 6, iniciando no primeiro ponto superior à esquerda, e terminando no último ponto inferior à direita, no sentido vertical. O braille é lido da esquerda para a direita, com uma ou ambas as mãos.   

Ĉi tie vi trovas tiun verkon:

editora_lorenz@uol.com.br

Bel@butiko

 Candeia

En la  Muelejo. 

En la Muelejo estas rakonto de Eça de Queiroz (1845 - 1900), unu el plej gravaj  verkistoj en la Portugala, esperantigita de José Dias Pinto, kun 55 paĝoj, dulingva eldono (en la Portugala kaj Esperanto) temas pri la rakonto de Maria da Piedade, bela virino konsiderita kiel "modelo de sinjorino".  Tamen, ŝi ĉiam havis malĝojan ekzistadon, unue  kiam fraŭlino en gepatra hejmo, kaj post dum la geedza vivo. Eĉ tiam, ŝi vivis rezignacie ĝis la alveno de   Adrião, impeta kaj brila romanverkisto, kuzo de ŝia edzo, João Coutinho. Komence Maria da Piedade teruriĝis pro tiu vizito, ĉar ili ne kutimis ricevi vizitantojn. Adrião venis por vendi bienon ricevitan kiel heredaĵon. Coutinho ofertis la helpon de lia edzino, kiu estis lerta pri tiuj aferoj, ĉar li mem estis kriplulo kaj ne povis helpi. La postan tagon ili rigardis la bienon, Adrião estis ravita de la beleco de Maria, ŝi unue  embarasita pro tiu akompano, sed iom post iom kutimiĝis al lia ĉeesto. Iam ili akordiĝis pri vizito al muelejo de la urbeto. Dum la promeno Adrião subite kisis ŝin sur la lipoj. Ŝi estis malĝoja.  Li pentis sin, en la sekvinta tago li adiaŭis kaj foriris. Poste la familia vivo ne plu estis la sama. Ĉi tiu historio havas komunajn punktojn kun aliaj romanoj  de sama verkisto, tamen mi estis surpriza pri la fino de ĉi rakonto, eble  prenita de ia melankolio ... sed post nova legado, mi vidis klare, ke estas  mesaĝo en la libro, kiu  klarigas tutan intrigon.

No Moinho é um conto de Eça de Queiroz (1845 - 1900),  um dos mais importantes escritores em Língua Portuguesa, traduzido por José Dias Pinto,com  55 páginas. edição billíngue (em Português e Esperanto) conta a história de Maria da Piedade, bela mulher considerada como "modelo de senhora". Entretanto, ela sempre teve uma existência triste, primeiro quando solteira na casa dos pais, e depois durante a vida de casada. Mesmo assim, ela vivia resignadamente até a chegada de Adrião, impetuoso e brilhante romancista, primo de seu marido, João Coutinho. Inicialmente Maria da Piedade ficou aterrorizada por causa da visita, porque eles não estavam acostumados a receber visitantes. Adrião veio para vender uma fazenda recebida como herança. Coutinho ofereceu ajuda da esposa, que era esperta nesses negócios, porque ele mesmo era aleijado e não podia ajudar. No dia seguinte, eles foram olhar a fazenda, Adrião estava encantado pela beleza de Maria, ela inicialmente ficou constrangida por causa daquela companhia,  mas pouco a pouco se acostumou com a presença dele. Em algum momento eles combinaram uma visita ao moinho da vila. Durante o passeio Adrião subitamente beijou-lhe os lábios. Ela ficou triste. Ele se arrependeu, no dia seguinte se despediu e foi embora. Depois disto a vida em família não mais foi a mesma.

Esta história tem alguns pontos em comum com outros romances do mesmo autor, entretanto fiquei surpresa com o final da história, talvez presa de uma certa melancolia... mas depois de uma nova leitura, vi com clareza que havia uma mensagem no livro que justifica  todo o enredo.

                                                                                                          

[...]

Tiel vivadis Maria da Piedade, de siaj dudek jaroj. Eĉ kiam fraŭlino, ĉe la gepatroj, ŝia ekzistado estis malgaja. La patrino estis malagraba kaj acida krejtaĵo; la patro, kiu enŝuldiĝis en tavernoj kaj azardludejoj, jam maljuna, ĉiam ebria, kiam li aperis hejme, pasigis la tagojn ĉe la fajrejo, sombre silenta, pipumante kaj kraĉante sur la cindrojn. Ĉiusemajne li draŝis la edzinon, Kaj kiam João Coutinho svatis Marian, ŝi, malgraŭ lia jama malsano, akceptis, sen hezito, preskaŭ danke, por savi la malriĉan dometon de pruntogarantio, por ne plu aŭdi la patrinajn kriojn, kiuj tremigis ŝin, igis ŝin preĝi, supre en sia dormĉambro, kie la pluvo likis el la tegmento. Certe ŝi ne amis la edzon; kaj eĉ en la urbeto oni bedaŭris, ke tia bela vizaĝo de Virgulino Maria, feina figuro, apartenos al Joãozinho Coutinho, kiu de la knabeco ĉiam kriplis.”

[...]

[...]

Maria da Piedade vivia assim, desde os vinte anos. Mesmo em solteira, em casa dos pais, a sua existência fora triste. A mãe era uma criatura desagradável e azeda; o pai, que se empenhara pelas tavernas e pelas batotas, já velho, sempre bêbado, os dias que aparecia em casa passava-os à lareira, num silêncio sombrio, cachimbando e escarrando para as cinzas. Todas as semanas desancava a mulher. E quando João Coutinho pediu Maria em casamento, apesar de doente já, ela aceitou, sem hesitação, quase com reconhecimento, para salvar o casebre da penhora, não ouvir mais os gritos da mãe, que a faziam tremer, rezar, em cima no seu quarto, onde a chuva entrava pelo telhado. Não amava o marido, decerto; e mesmo na vila tinha-se lamentado que aquele lindo rosto de Virgem Maria, aquela figura de fada, fosse pertencer ao Joãozinho Coutinho, que desde rapaz fora sempre entrevado.

[...]

Bel@butiko

Kanaano.

Forgesita Trezoro de Brazila Literaturo.

Romano verkita de José Pereira Graça Aranha (21/06/1868-20/01/1931) en 1902 kun 188 paĝoj kaj belaj bildoj de la fama perua artisto Percy Lau, kiuj montras aspektojn de Brazilo, sian popolon  kaj la medion kun riĉeco de detaloj   simile al epoko de la romano. Traduko de Caetano Coutinho.

Verko kun riĉa filozofia enhavo, Kanaano temas pri  enmigrado kaj koloniigado en Brazilo en komenco de la 20-a jarcento, post la sendependeco (1922) kaj abolicio de sklaveco (1988), kiam du junaj germanuloj, Milkau kaj Lentz, hazarde troviĝis en ŝtato Espiritosanto. Ambaŭ havas malsimilan vidpunkton pri la vivo kaj la homaro, do iliaj sintenadoj rilate al tiuj temoj estas ankaŭ malsamaj. Dum Milkau  estas optimista kaj fidema, li kredas je la integriĝo de la homaro en la naturo, Lentz kontraŭe kredas je la supereco de etnio super la aliaj. En tiu scenejo ekaperas Maria, posteulo de germanaj enmigrintoj, kiu suferas maljustecojn pro la antaŭjuĝo de  tiu epoko.  La verkisto priskribas  la naturbelaĵojn kaj kutimojn de Brazilo, raportas ankaŭ la simpla vivmanieroj de la komunumoj de emigrintoj  kaj ties malfacilaĵoj.  

Um Tesouro Esquecido da Literatura Brasileira

Romance escrito por José Pereira Graça Aranha (21/06/1868-20/01/1931) em  1902 com 188 páginas e belos desenhos  do famoso artista peruano  Percy Lau, que mostram aspectos do Brasil, sua população e o meio ambiente com riqueza de detalhes semelhante à época em que se passa o romance. Tradução de  Caetano Coutinho

Obra com rico conteúdo filosófico, Canaã fala sobre a imigração  e colonização do Brasil no começo do século XX, depois da Independência(1922) e abolição da escravidão (1988), quando dois jovens alemães, Milkau kaj Lentz, por acaso se encontram no Estado do Espírito Santo. Ambos têm diferentes pontos de vista  sobre a vida e a humanidade,  por isso suas atitudes em relação  a esses mesmos temas são também diferentes. Enquanto Milkau estas otimista e confiante, acredita na integração da humanidade com a natureza, Lentz ao contrário acredita na supremacia de uma etnia  sobre as outras. Neste cenário surge Maria, descendente de emigrantes alemães que sofre muitas injustiças devido ao preconceito existente na época. O escritor descreve as belezas naturais, tais como florestas,  animais e costumes do Brasil, retrata  também o modo de vida simples  nas comunidades  dos emigrantes e suas dificuldades.

                                                                                                             Bildo de Percy Lau

[...]

“ Movo de kompatemo revenigis Milkau al la kolonio, Dum la forestanta tempo li ne forgesis sian sorto-kamaradon. Kaj kiam okazis paŭzo en la procesa irado, li tuj vojaĝis al Rio Doce. Frumatene li alvenis al la parcelo. Li renkontis la ĝardenon malzorgita, invadita de  herbaĉoj, kiuj profitas ĉiam la homan malatenton, kaj tuj divenis ĉion. Li trovis la domenton malfermita, kaj sur la planko Lentz dormis ŝtonan dormon.

Ili restis kune en la kolonio, kaj la kontakto kun Milkau restarigis la spiriton de la malfeliĉulo. Nun, ege terurigita de la soleco, Lentz lasis sin gvidi per la instinkto de  universala konkordo kaj ligiĝis decide al Milkau. Ĉi tiu konvinkis Lentz akompani lin al Cachoeiro, kie li bezonas ĉeesti, por defendi kaj konsoli suferantinon. Luma radio elsendita el la martiriĝo de Maria atingis Lentz kaj ĉi tiu, obeante la povon de senkonscio, kontraŭ kio li tiom luktis, kurbigis la kapon kaj akompanis la amikon.

Vojirante, kiam ĉio animiĝis dum ili pasis, kaj la vento, la arboj, la birdoj kantis ĉirkaŭ ili, resume ripetante la mallongan historion pri sia disreviĝo, Lentz, al si mem diradis:

• Ha! Kiel mi resopiras al miaj aŭdacaj revoj, al miaj deziroj kaj ambicioj… Kaj ĉio, kion mi kaj li ambiciis realigi, estas nenio. Ni renkontis, irante nian vojon, la Doloron, malnoblan kaj potencan, kaj ĝi nin gvidas kaj transformas...
• Lia malica sento estis nur imaga afero, - pripensis Milkau, akompanante sian amikon per karesemaj okuloj. - Tamen, ne la ideo regas la homon, sed la sentimento. Nia individua forto nenio signifas, en komparo kun la forto akumulita dum la vivado. Kion povas unu sola homo kontraŭ la fluo potenca, nerezistebla, formita de la unuaj larmoj, venanta de la originoj de la mondo, fluo kiu iom post iom ŝveliĝas, fariĝas torenta, ĉion forportante, ĉion venkante, por fine resti ĉiam kvieta, milda marenfluejo? Kion povas la homo, sensignifa, senutila, starigi por deteni la fluon, la impeton de kompato kaj simpatio?”

[...]  

          

[...]                                                                                             

“Um movimento de piedade trouxe Milkau da colônia. Durante todo aquele tempo, não esquecera o seu companheiro de destino. E, quando houve uma parada no processo, veio ao Rio Doce. Era ainda madrugada quando entrou no lote, e logo no jardim abandonado, invadido pelo mato, que não perdoa e está sempre atento ao descuido do homem, Milkau adivinhou tudo. A casa estava aberta, e derrubado no chão adormecia  pesado o corpo de Lentz.

Permaneceram juntos na colônia até o dia seguinte. O contato de Milkau alevantava e restabelecia o espírito do infeliz. E agora, n’um incomensurável pavor da solidão, este se ia deixando governar pelo instinto da ligação universal, e prendia-se numa afeição entranhada e decidida a Milkau, que o chamava ao Cachoeiro, à defesa e ao consolo da sofredora. Um raio da luz que irrompia do martírio de Maria, chegou a Lentz que, obedecendo ao poder do inconsciente, contra que tanto lutara, curvou a cabeça e seguiu o amigo.

Na estrada, quando tudo se animava a passagem deles, e ventos, e pássaros, e árvores cantavam em volta, Lentz, recapitulando a curta história da sua desilusão, dizia consigo:

• Ah! como tenho saudades dos meus sonhos de audácia, dos meus desejos e ambições...E, tudo isto que eu e ele ambicionávamos fazer, é nada. Encontramos no nosso caminho a dor mesquinha e poderosa e ela nos guia e nos transforma..
• Toda maldade nele era obra da imaginação, refletia Milkau, acompanhado-o com carinho dos olhos. Aliás não é a ideia que governa o homem, é o sentimento. A nossa força individual não é nada em comparação à força acumulada na vida. Que pode um só homem contra a corrente imperiosa e dominadora, formada pelas primeiras lágrimas, descendo das origens do mundo, avolumando-se, tudo arrastando, tudo vencendo, até que um dia seja um perene preamar de bondade e doçura? Que pode o homem, insignificante e inútil erguer para desviar o curso, o ímpeto da piedade e da simpatia?”

[...]

Oni povas trovi ĉi verkon en Bel@butiko

Esperanto sen Antaŭjuĝoj

Objetiva analizo de la ĉefaj kritikoj kontraŭ la Internacia Lingvo

La libro respondas la ĉefajn antaŭjuĝojn kontraŭ Esperanto,endonita  en” Heroldo de Esperanto” en Marto de 1962 de S-ro Gian-Carlo Fighiera Eks-konstanta Kongresa Sekretario de UEA.

Malgraŭ la verko estas de 1976,ĝi estas nuntempa ĉar estas kapabla de respondi la kritikojn de personoj kiuj  konas, kaj tiuj  kiuj ne konas Esperanton  sed kritikas ĝin sen neniu bazo.

Skribita de Walter Francini ĉi tiu verko ne havas la pretendon elimini antaŭjuĝojn,ĉar la aŭtoro scias bone, ke estas pli facile faligi la ĉinan muregon,ol forigi antaŭjuĝeton el la menso unusola homo.Ne estas ja argumentoj, raciaj kaj solidaj,kiuj sukcesas ŝanĝi opinion,sed nur la forto de la faktoj.Laŭ tiu vidpunkto la antaŭjuĝoj kontraŭ la Internacia Lingvo malaperos nur kiam okulfrape granda nombro da personoj uzos Esperanton.

Esperanto sem preconceitos

Análise objetiva das principais críticas contra a Língua Internacional

O livro responde aos principais preconceitos contra o Esperanto, publicados  em “Heroldo de Esperanto” em março de 1962 pelo senhor Gian-Carlo Fighiera Ex-secretário congressista  permanente da UEA.

Apesar da obra ser de 1976, ela é atual, pois é capaz de responder as críticas de pessoas que conhecem e daqueles que não conhecem o Esperanto, mas criticam-no sem nenhuma base.

Escrita por Walter Francini esta obra não tem a pretensão de eliminar preconceitos, porque o autor sabe bem que é mais fácil derrubar a muralha da china  do que fazer desaparecer os preconceitos da mente de apenas um homem.Não é de fato os argumentos,racionais ou sólidos, que conseguirão mudar a opinião, mas somente a força dos fatos. De acordo com este ponto de vista os preconceitos contra a Língua Internacional desaparecerão em um piscar de olhos quando um grande número de pessoas usar o Esperanto.

[...] Kvara antaŭjuĝo:”La vera internacia lingvo,kiun hodiaŭ ĉiuj uzadas, estas la Angla.

Nun ni konsideru la kvaliton de la Angla por roli kiel internacia lingvo.Ĉu ĝi estas facila?

Jes,sed nur en kelkaj aspektoj de la gramatiko.Nekontesteble ĝiaj prononco kaj ortografio estas komplikaj.

Krome mankas al ĝi, kompreneble, la plej grava atributo por meriti internaciecon: la neŭtraleco.

...komercisto en San-Paŭlo, vizitante turisme Francujon kiam ĝia ŝtatestro estis De Gaulle,kvazaŭ estis “agresita”(mi ripetas lian propran vorton) kiam ĉe hotelo li ekstarigis la volon paroli Angle.

La neŭtralecon de la Angla substrekas la fako, ke nur 10% de la tuta homaro,estas denaske Angle parolantoj.Tio signifas, ke la aliaj 90% devus subiĝi al la lingva regado de eta malplimulto.

Aliflanke la Angla, kiel cetere ĉiuj naciaj lingvoj, estas elitema, ĉar ĝi povas aparteni nur al havantoj de tempo kaj mono por lerni ĝin.Male Esperanto pro sia logiko kaj simpleco postulas nur frakcion de la mono kaj tempo konsumataj en la lernado de fremda lingvo.

Se la Angla estus la ĝusta solvo por la problemo de internacia lingvo, kiel klarigi, ke la esperantista movado progresas en Usono, kaj ke Britujo estas la lando kie okazis la plej alta nombro da universalaj kongresoj de Esperanto?

[...] Quarto preconceito:”A verdadeira língua internacional,que hoje  todos usam, é o Inglês.”

Agora nós consideraremos a qualidade do Inglês servindo como língua internacional.Por acaso ela é fácil? Sim, mas somente em alguns aspectos da gramática.Incontestavelmente sua pronúncia e ortografia são complicadas.

Além disso falta a ela,compreensivelmente, o mais importante atributo parar ser internacional: a neutralidade.

...um comerciante de São Paulo ,visitando a França como turista quando na época o presidente era De Gaulle foi quase “agredido”(eu repito as próprias palavras dele) quando junto ao hotel quis falar em Inglês.

A neutralidade do Inglês destaca-se o fato, que somente 10% do mundo inteiro, é falante do Inglês deste criança.Isso significa, que os outros 90% deveriam subjugar-se  a uma língua dominada por poucos.

Por outro lado o Inglês, como o restante de todas as línguas nacionais, são elitizadas, porque ela pode pertencer somente aos possuidores de tempo e dinheiro para aprendê-la.Diferentemente o Esperanto por causa da sua lógica e simplicidade demanda somente uma fração de dinheiro e tempo consumido no aprendizado de uma língua estrangeira.

Se o Inglês fosse a solução adequada para o problema de uma língua internacional,como esclarecer, que o Movimento Esperantista progride no Estados Unidos e que o Reino Unido é o país onde ocorreu o maior número de congressos universais de Esperanto?

Kiu Timas La Morton.

Ĉu malfacila temo?

Richard Simonetti - (10/10/1935) Bauru/SP - Brazila, espiritista verkisto.“Kiu tima la Morton” ( Eldonejo Lorenz - 1ª eldono - 2012, 143 paĝoj) estas la ĉefverko de R. Simonetti, kun bonega traduko de José Mauro Progiante.

Eble multaj estos ŝokitaj  por legi pri tiu  malfacila  temo, la plimulto ne ŝatas aŭ  eĉ  evitas paroli pri la morto.  “Kiu Timas La Morton” estas spiritista verko, tamen, legota de ĉiuj, sendepende de kredoj kaj religioj, ĉar la morto ne estas ekskluziveco de homoj aŭ religioj. Serioza, tamen bonhumora, ĉi libro ne vekas en ni morbidaj pensoj, kontraŭe montras la morton per malpezaj vortoj, kaj  ridigaj desegnoj. La verkisto intence evitas teknikajn difinojn, tra de ĉi legado oni  rimarkas, ke per Esperanto eblas pritrakti pri ajna temo. Legi ĉi libron estas ricevi donacon por tuta vivo. “Kiu Timas La Morton” montras, ke morti estas ankaŭ vivi.

Um tema difícil?

Richard Simonetti - (10/10/1935) Bauru/SP - Brasileiro, escritor espírita .“Quem Teme a Morte” ( Editora Lorenz - 1ª edição - 2012, 143 páginas ) é a obra principal de de R. Simonetti, com excelente tradução de José Mauro Progiante.

Talvez muitos fiquem chocados por ler sobre este difícil tema, a maioria não gosta ou até mesmo evita falar sobre a morte.  “Kiu Timas La Morton” é uma obra espírita,  entretanto  a ser lida por todos, independente de crenças ou religiões, porque a morte não é exclusividade de pessoas ou religiões.  

Sério, entretanto bem humorado, este livro não desperta em nós mórbidos pensamentos, mas mostra a morte através de palavras leves e  desenhos engraçados. O autor intencionalmente evita definições técnicas, por meio desta leitura percebemos que através do Esperanto é possível tratar de qualquer tema. Ler este livro é receber um presente para toda vida. “Kiu Timas La Morton” mostra que morrer é também viver.

[...]

“Ni detruas la korpon elekstere internen, per malbonaj kutimoj, malmodereco, maldisciplino...Alkoholaĵoj, tabako, toksoj, manĝekscesoj, samgrade kiel manko de korpa ekzercado kaj de sufiĉa ripozo, subfosas la organisman firmecon dum la jaroj, mallongigante la fizikan vivon.

  Ni detruas la korpon elinterne eksteren, per nutrado de negativaj pensoj, malfeliĉaj ideoj, malekvilibrigaj sentoj de ĵaluzo, envio, pesimismo, malamo, venĝemo, ribelo...Estas personoj tiel alkutimiĝinaj ĉiam reagi kolere kaj agrese, kiam kontraŭitaj, ke unu tagon ili “implodiga” la koron per fulme mortiga infarkto. Aliaj “dronigas” la imunsistemon en diluvon da ĉagrenoj kaj resentoj, deprimoj kaj angoroj, estigante la evoluon de kaceraj tumoroj.”

“Destruímos o corpo de fora para dentro com os vícios, a intemperança, a indisciplina...O álcool, o fumo, o tóxico, os excessos alimentares, tanto quanto a ausência de exercícios, de cuidados de higiene e de repouso adequado, minam a resistência orgânica ao longo dos anos, abreviando a vida física. Destruímos o corpo de dentro para fora com o cultivo de pensamentos negativos, ideias infelizes, sentimentos desequilibrantes, envolvendo ciúme, inveja, pessimismo, ódio, rancor, revolta...Há indivíduos tão habituados a reagir com irritação e agressividade, sempre que contrariados, que um dia “implodem” o coração em enfarte fulminante. Outros “afogam” o sistema imunológico num dilúvio de mágoas e ressentimentos, depressões e angústias, favorecendo a evolução de tumores cancerígenos.”
[...]

Por aĉeti ĉi verkon klaku / para comprar esta obra clique:
http://www.candeia.com/kiu-timas-la-morton
https://www.estantevirtual.com.br