Mi Eksterkorpe
Malsimila temo.
Márcia de Castro Soares - brazilanino, esperanta instruistino, diplomita de Internacia Perfektiga Kurso de Esperanto de usona akademiano Boris Kolker.
“Mi Eksterkorpe” (2006), kun 200 paĝoj, eldonita de la eldonejo Lorenz, estas ŝia unua verko, post ŝi skribis “Mi estas Spirito”. Ambaŭ skribitaj rekte en Esperanto, kaj pri la sama temo, projekciologio. Ĉi tiu romano estis interesa surprizo al mi, ĉar ĝi ne estas nur verko pri projekciologio (fako de la scienco Konscienciologio, kiu studas la projekciojn de la konscio ekster la fizika korpo, konata ankaŭ kiel projekcio de la konscio aŭ sperto ekster la korpo). La aŭtorino , tamen, ne rakontas nur sian sperton pri projekciologio, sed, inter aliaj interesaj aferoj, ŝi ankaŭ priskribas sian eklernadon de Esperanto, kune kun sia lernado de brajlo por instrui Esperanton al blinduloj. Per malpezaj vortoj kaj riĉa enhavo Márcia Soares prezentas al ni temo tre interesa, kaj - kial ne diri? - emocia legado.
[...]
Mia Agado
Iun tagon dum mia deĵoro en Esperanto Asocio de San-Paŭlo, mi trovis en tirkesto kvin leterojn skribitajn brajle. Laŭ la dato, ili estis ricevitaj antaŭ du jaroj. Mi ricevis la informon, ke tiuj leteroj restis sen respondo, ĉar neniu sukcesis kompreni ilin.
Mi legis kaj konstatis, ke kvin blinduloj de malsamaj provincoj, tre malproksimaj unu de la aliaj, petis informon pri esperanta brajla kurso. Mi respondis al ili, ke mi volas brajligi esperantan kajeron por sukcesi koresponde instrui Esperanton kaj petis konfirmon pri ilia intereso. Ĉiuj jese respondis al mi entuziasme.
Mi petis la helpon de mia brajla instruistino Arlete por sukcese pretigi tiun kajeron. Mi brajligis kaj ŝi reviziis, iamaniere ŝi lernis iomete la lingvon, almenaŭ la prononca legado estis perfekta.
Kiam ni revizis tiun laboron du foje semajne, ŝi ricevis telefonalvokon de 18-jara handikapulo, kiu volas lerni brajlon, sed ne povas frekventi lernejon, ĉar liaj gamboj estas paralizitaj. Ne estante instruisto en la Fondaĵo por Blinduloj, kiu povus lin instrui en lia hejmo, Arlete petis de mi fari viziton al tiu blindulo. Mi tuj akceptis la ideon.
Mi vizitis lin en simpla domo de malriĉa kvartalo.
La patrino lavis vestojn per la manoj en la korto kaj alvenis ĝis la pordego por akcepti min. Mi eniris, em duĉambran domon. En la kuirejo sidis Antono 18-jara, blinda, kun gamboj maldikegaj kaj kun ĝibo sur la dorso, lia staturo estis pli malpli 1,50 metrojn.
Mi prezentiĝis kun la volo instrui brajlon. Antono larĝe ridis. Lia patrino proksimigis lin de la tablo, mi sidiĝis. Unue mi montris al li kelkajn paĝojn plenajn je punktetoj de la brajla skribo. Li menciis koni tiujn terurigajn paĝojn, ĉar li havas alian fraton, kiu ankaŭ estas blinda, sed tute sana, ĉar studas, laboras kaj freŝdate edziĝis kun blindulino kaj loĝas malproksime.
- Ĉu via frato ne instruis brajlon al vi?
- Ne, ĉar mi mem ne volis tiutempe, tial, ke mi trovis ĉion treege malfacila, mi ne havas la kapablon palpi kiel li.
- Kial nun vi volas lerni la skribon?
- Ĉar la edzino de mia frato diris, ke mi kapablos lerni, sed mi bezonas instruistinon.
Mi sentis lian fidon pri mi kiel instruistino, mi preskaŭ konfesis ke mi estas nur volontulo kun la deziro helpi lin, sed por ke li ne sciu pri la malfeliĉa situacio de la Brajla Fondaĵo, kiu tiutempe ne havis rimedon helpi, mi silentis kun fervora deziro pri lia sukceso lerni.
Bone, mi decidis instrui brajlon al Antono kiu havis nenian konon pri alfabeto. Li lernis kun granda profito, pli kaj pli mi entuziasmiĝis pri lia progreso.
Mi ekludis por vidi lian kapablon. Mi prenis ses citronojn kiuj kuŝis sur la fruktujo de la kuirejo. Laŭ la ordo de unu brajlĉelo aŭ litero, mi numeris la citronon instruante la vokalojn kaj la unuajn konsonantojn. Ni skribis vortojn kaj eĉ mi faris diktaĵon por li.
Kiam la patrino alvenis por prepari bonodoran kafon, li rakontis al ŝi pri lia kapablo skribi: café (kafo) per citronoj, kompreneble. Nia leciono daŭris tri horojn!
Antono restis laca, sed feliĉa. Mi promesis reveni unufoje semajne.
En venonta semajno, ni skribis per ĉemizo-butonoj. Nun poste mi montris la respektivajn ses bazajn punktojn* surpapere. La palpado ne estas tuj sentebla sur la brajlaj punktoj, sed post ekzercado kun pluraj fingroj, la blindulo sukcesas trovi la plej taŭgan fingron por tia esploro. Tiu speciala fingro ŝajnas, ke vekiĝas por senti la reliefajn punktojn, dum speciala, perceptebla momento. Kiam lia fingro vekiĝis, kia momento. Ha! Kia feliĉo! Ni nin ĉirkaŭbrakis kaj ploris.”
[...]
Um assunto diferente
Márcia de Castro Soares - brasileira, professora de Esperanto, pós graduação no Curso de Aperfeiçoamento de Esperanto do acadêmico americano Boris Kolker.
“Mi Eksterkorpe” (2006), com 200 páginas, editado pela editora Lorenz, é seu primeiro livro, depois ela escreveu “Mi estas Spirito”. Ambos escritos em Esperanto e sobre o mesmo tema, projeciologia. Este romance foi uma interessante surpresa para mim, porque não é só um livro sobre projeciologia (especialidade da ciência Conscienciologia que estuda as projeções da consciência fora do corpo físico, conhecida também como projeção da consciência ou experiência fora do corpo). Entretanto, a autora não conta apenas sua experiência sobre projeciologia, mas, entre outros assuntos interessantes, ela conta também o início de seu aprendizado de Esperanto, juntamente seu aprendizado de Braille para ensinar Esperanto a cegos. Através de palavras leves e um rico conteúdo Márcia Soares nos apresenta um assunto muito interessante, e - por que não dizer? - emocionante leitura.
Minha Atividade
“Um dia, durante meu turno na Associação de Esperanto em São Paulo, eu encontrei em uma gaveta cinco cartas escritas em Braille. Pela data, elas foram recebidas dois anos antes. Fui informada, que aquelas cartas ficaram sem resposta porque ninguém conseguia compreendê-las.
Li e constatei que cinco cegos de diferentes províncias/cidades muito distantes umas das outras pediam informações sobre curso de Esperanto em Braille. Respondi a eles que eu estava querendo transcrever em Braille um caderno de Esperanto para ensinar Esperanto por correspondência e pedi confirmação sobre interesse deles. Todos responderam afirmativamente com entusiasmo.
Pedi ajuda para minha professora de Braille Arlete para conseguir aprontar aquele caderno. Eu transcrevia para Braille e ela revisava, de algum modo ela aprendeu um pouquinho da língua, pelo menos a leitura da pronúncia era perfeita
Enquanto revisávamos este trabalho, duas vezes por semana, ela recebeu um telefonema de um deficiente de dezoito anos, que queria aprender Braille, mas não podia frequentar uma escola, porque as pernas dele estavam paralisadas. Não havendo professor na Fundação para cegos, que pudesse ensiná-lo em sua casa, Arlete me pediu para fazer uma visita ao cego. Imediatamente aceitei a ideia.
Visitei ele em uma simples casa de um bairro pobre.
A mãe estava lavando roupas à mão no quintal e foi até o portão para me receber. Entrei na casa de dois cômodos. Na cozinha sentado estava Antônio um cego de dezoito anos, com pernas muito finas e com uma corcunda sobre o dorso, a estatura dele era mais ou menos um metro e meio.
Me apresentei com a intenção de ensinar Braille. Antonio abriu um largo riso. A mãe o aproximou da mesa, eu me sentei. Inicialmente mostrei a ele algumas páginas cheias de pontinhos da escrita em braille. Ele mencionou conhecer aquelas páginas aterrorizantes, porque ele tem outro irmão que também é cego, mas muito saudável porque estuda, trabalha e, recentemente, se casou com uma cega e mora distante.
- Seu irmão não ensinou Braille a você?
- Não, porque naquele tempo eu mesmo não quis, porque achei tudo muito difícil, eu não tenho a capacidade de apalpar como ele.
- Por que agora você quer aprender a escrita?
- Porque a esposa do meu irmão disse que eu serei capaz de aprender, mas eu preciso de uma professora.
Senti sua fé em mim como professora, quase confessei ser apenas uma voluntária com o desejo de ajudá-lo, mas para que ele não soubesse a respeito da situação da Fundação Braille, que na época não tinha meios para ajudar, silenciei com um profundo desejo no sucesso de seu aprendizado.
Bem, eu decidi ensinar Braille para Antônio que não tinha nenhum conhecimento do alfabeto. Ele aprendeu com grande proveito, pouco a pouco eu me entusiasmei com seu progresso.
Comecei a jogar para ver sua capacidade. Peguei seis limões que estavam na fruteira da cozinha. De acordo com a ordem em braille* ou letra, enumerei cada limão ensinando as vogais e primeiras consoantes. Escrevemos palavras e até fiz ditado para ele.
Quando a mãe chegou para preparar um cheiroso café, ele contou a ela sobre a capacidade dele para escrever café através dos limões, é claro. Nossa lição continuou por três horas!
Antonio ficou cansado, mas feliz. Prometi voltar uma vez por semana.
Na semana seguinte, nós escrevemos através de botões de camisa. De vez em quando eu mostrava os seis respectivos pontos básicos* sobre o papel. O tato dos pontos em braille não é sentido imediatamente, mas depois de treinamento com vários dedos, o cego consegue encontrar o dedo mais apto para tal espécie de exploração. Esse dedo especial parece que desperta para sentir os pontos em relevo , durante um momento especial e perceptível. Quando o dedo dele acordou, que momento. Ah! Que felicidade! Nós nos abraçamos e choramos.”
[...]
*
Brajlo estas skriba kaj legada sistemo kreita de franco Louis Braille (1809 -1852). En ĉi tiu sistemo ĉiu brajla ĉelo havas ses punktojn de kompletigo aranĝitaj en du kolumnoj de tri punktoj ĉiu, kiu permesas 64 kombinojn. Tiel, oni povas atribui kombinaĵojn de punktoj por ĉiuj literoj kaj interpunkciadon de la plimultaj alfabetoj.
Ĉiu punkto de la ĉelo ricevas identigon nombro de 1 al 6, ekde la unua punkto supre maldekstre kaj finante ĉe la lasta punkto malsupra dekstra en la vertikala direkto. Brajlo legas de maldekstre al dekstre, kun unu aŭ ambaŭ manoj.
Braille é um sistema de escrita e leitura criado pelo francês Louis Braille (1809 -1852). Neste sistema cada célula braille possui 6 pontos de preenchimento dispostos em duas colunas de três pontos cada, que permite 64 combinações . Assim, podem-se designar combinações de pontos para todas as letras e para a pontuação da maioria dos alfabetos.
Cada ponto da célula recebe um número de identificação de 1 a 6, iniciando no primeiro ponto superior à esquerda, e terminando no último ponto inferior à direita, no sentido vertical. O braille é lido da esquerda para a direita, com uma ou ambas as mãos.
Ĉi tie vi trovas tiun verkon:
editora_lorenz@uol.com.br
Nenhum comentário:
Postar um comentário